Tartışmanın vakti gelmiştir: TBMM Anayasa Mahkemesi'ni kapatsın, yerine Anayasa Yüksek Mahkemesi'ni açsın!

[Bu yazı, 22 Mayıs 2008 tarihinde, Yargıtay bildirisinin ardından, Anayasa Mahkemesi'nin 5 Haziran 2008 kararından önce yazıldı.]

Ak Parti'ye açılan kapatma davası ve ardından yaşanan siyasi gelişmeleri üzüntüyle izliyorum. Tam 2007 Nisan'ında yaşanan e-muhtıra ve Anayasa Mahkemesi'nin 367 kararı skandallarının kabusundan 22 Temmuz seçimleriyle uyandığımızı sanmıştık, bu sefer Doğan grubu medyasının Abdullah Gül'ün cumhurbaşkanlığına karşı yürüttüğü psikolojik harekata takıldık. Tam Abdullah Gül'ün cumhurbaşkanı seçilmesiyle birlikte bir normalleşme atmosferine gireriz diye bekliyorduk, bu sefer başörtüsüyle ilgili anayasa değişiklikleri hakkında açılan iptal davası ve üniversitelerdeki keyfi ve yasakçı uygulamalar, ardından Ak Parti'ye açılan kapatma davası bozdu moralimizi. Bu kadar kötü hazırlanmış bir iddianame, böyle siyasi bir dava, yargının bu denli haddini aşması, Ak Parti'yi ve Erdoğan'ı bitirme adına Türkiye'nin bu denli pervasızca bir kaos ortamına sürüklenmesi... Bunları aklım almıyor. Bu yola girenlerin ülkeye ne büyük bir ihanet içinde olduklarını nasıl göremediklerini anlayamıyorum. Şimdi de yüksek yargının bildirileri çıktı.

Asker üzerinden sonuca gidemeyen karanlık çevrelerin şimdi de yargı yoluyla rejimi dinamitlediklerini görüyoruz. Dikkatimi ilk defa, Avrupa Komisyonu'nun 2004 yılı Türkiye ilerleme raporunu okuduğumda çekmişti, o zaman "bu yargıyla AB yolunda daha çok işimiz var, hadi siyasetçiler er ya da geç, AB yolunda ilerleyen bir Türkiye'de işlerin al takke ver külah şeklinde yürüyemeyeceğini görürler veya görecekler, ama Avrupa'dan, dünyadan bihaber yargımızı nasıl adam edeceğiz?" diye düşünmüştüm. Daha önceleri, adli yıl açılışlarında yapılan kimi konuşmalarda, yüksek yargı üyelerinin, Barolar Birliği çevresindeki kimi avukatların Anıtkabir'e cüppeleriyle çıkıp bütün olarak siyaset mekanizmasını şikayetlerini gördüğüm zaman, "Canım bırakalım, adamlar fikirlerini ifade etsinler, deşarj olsunlar, ne zararı var?" diye düşünürdüm çoğu zaman. Ama, Ak Parti'ye kapatma davası açmak gibi pervasız bir adımı atacaklarını hiç tahmin edemezdim. Adını koyalım: ciddi bir yargı sorunumuz var ve orta vadede çözümü çok zor bir sorun bu.

Bu arada, 2000 yılında mecliste Sadi Somuncuoğlu gibi siyasi çizgisi herkesin malumu olan bir ismi seçmek yerine Ahmet Necdet Sezer gibi ne idüğü belirsiz bir silik devlet memurunu cumhurbaşkanlığına getiren siyasetçilerin, başta kendi ikbali için 5+5 için bile milletvekillerine baskı yapan Erbakan olmak üzere, ne vahim bir hata yaptıklarını görmeliyiz. Bugünkü Anayasa Mahkemesi kompozisyonu, Sezer'in eseridir. Osman Paksüt, Türkiye'nin Bağdat Büyükelçiliği'ni yapmış bir diplomattı. Bu adamın bir hakimlik geçmişi yok, hukuk üzerine basılı bir kitabı, bir hukuk adamı kimliği yok. Hukuk Fakültesi mezunu diye 2003'te Irak'a gönderilecek kadar dışişleri bürokrasisinin göbeğine girmiş bir adamın Anayasa Mahkemesi'ne nasıl olup da üye seçilebildiğini ve başkanvekilliğine kadar yükselebildiğini aklım hafsalam almıyor. Böyle bir mahkemeye nasıl saygı duyabilirim? "Canım olan oldu, artık 2000 yılındaki hesapların ne önemi var?" demeyelim, bundan sonra gözümüzü açık tutalım. Sezer olayından çıkarmamız gereken ders, Abdullah Gül'ün cumhurbaşkanı olması gerektiğiydi, ama hala Abdullah Gül yerine etkisiz, silik bir ismin neden cumhurbaşkanı yapılmadığı konu edilebiliyor. Bugün Sezer tıynetli birisi cumhurbaşkanı olsaydı yaşayacağımız kaosun çok daha ağır olacağı açıkça ortadadır. En azından, "Ak Parti kapatıldıktan ve Erdoğan'a yasak geldikten sonra, Erdoğan bağımsız milletvekili olsa bile, cumhurbaşkanın ona hükümeti kurma görevi vereceği ne malum?" gibi bir saçma sapan, ülkeye hiçbir fayda getirmeyecek, ihanet kokan bir soru karşısında içimiz rahat, çünkü Çankaya'da Gül oturuyor. Orada Nimet Çubukçu, Hilmi Özkök veya sarışın güzel bir kadın otursaydı, bir de milli iradeye karşı kurulacak bu tip komplolarla uğraşmamız gerekecekti.

Hükümetin sergilediği "Bekle, gör" politikası gütmesi, kurbanlık koyun gibi boynunu bükerek Anayasa Mahkemesi kararını tevekkülle beklemesi beni üzüyor, çünkü bu şekilde aşağılanan ve etkisizleştirilen, aslında hükümet değil, bütün bir Türkiye, Türkiye'de seçimle tecelli eden milli irade. Hükümet parti kapatma gibi siyasi bir kararı hakimlerin elinden alan ve Ak Parti'nin kapatılması yönündeki senaryoları kesin olarak bitiren bir anayasa değişikliğini veya sonbaharda üstünde o kadar fırtına kopartılan sivil anayasa taslağını derhal referanduma sunmalıydı. Bunu yapamıyorduysa, istifa edip acilen erken seçime gitmeli, kendisine kurulan komployu seçim sandığında parçalamalıydı. Erdoğan'ın bu yola neden gitmediğini anlamıyorum. Ölümle veya şeref ve haysiyetini beş paralık edecek bir şantajla mı tehdit edildi, bilemiyorum. Belki de büyük bir fedakarlık yaptığını düşünerek böyle davranıyor. Ama her hal ve şartta, özgürlük alanını genişletecek bir hamle yapması, bütün fedakarlığını bu hamleye hasretmesi gerekirdi.

Ak Parti'nin kapatılmasını isteyen çevreler ve yüksek yargı tarafından, Ak Parti'ye açılan kapatma davasına, iddianameye ve genel olarak yüksek yargıya getirilen eleştirilere gösterilen tepkileri haksız ve ahlaksız buluyorum. Yargı kararlarına saygı duyarım ve uygulanmalarına sonuna kadar varım, ama bu kararların eleştirilemeyeceğini kabul edemem. Hele Yargıtay'ın, başörtüsüyle ilgili anayasa değişikliğine karşı çıkmasına ve kendini yasama organının yerine koymaya çalışmasına, çok daha üst perdeden tepki gösterilmesi gerekiyor.

Evet, artık "TBMM Anayasa Mahkemesi, Yargıtay ve Danıştay'ı kapatabilir mi?"yi konuşmamızın vakti gelmiştir. "Ak Parti kapatılır, Erdoğan'a yasak gelirse, yeni parti kurulur, Erdoğan bağımsız milletvekili olarak meclise girer ve hükümeti kurar" gibi abuk sabuk, akla mantığa ziyan senaryoları konuşmak yerine, şu senaryoyu konuşmak çok daha sağlıklıdır:

"Meclis derhal toplansın, Anayasa Mahkemesi'yle ilgili anayasa maddelerini iptal etsin, "Anayasa Mahkemesi kapatılmıştır. Anayasa Mahkemesi'nin bütün üyeleri emekliye sevkedilmiştir. Anayasa Yüksek Mahkemesi kurulmuştur. Anayasa Mahkemesi'nde görüşülmekte olan bütün davalar Anayasa Yüksek Mahkemesi'ne devredilmiştir. Anayasa Yüksek Mahkemesi'nin üyeleri meclis tarafından şöyle seçilir, görev ve yetkileri şunlardır" diye bir anaysa değişikliği yapılsın"

Dikkat edin, "Meclis yüksek yargı organlarını kapatsın" demiyorum, şu anda böyle bir pozisyonu da savunmuyorum. Tartışma, meclisin böyle bir gücü ve yetkisinin olup olmadığıdır. Benim bu konudaki cevabım ise kesin ve net: Evet, meclisin Anayasa Mahkemesi'ni kapatmaya hem gücü hem de yetkisi vardır!

Bütün bu tartışmalarda Adnan Menderes'in 1960 öncesinde meclise hitaben söylediği "Siz dilerseniz hilafeti bile geri getirebilirsiniz" sözünün niye yer almadığını da anlamıyorum. Adnan Menderes bu sözüyle şüphesiz meclise hilafeti geri getirme çağrısı yapmıyordu. Sadece meclisin neye muktedir olduğunu vurguluyordu, ama bu cesaretinin bedelini darağacında sallanarak ödedi. Türkiye'deki vesayet rejimini sona erdirmek için mücadeleye, demokrasi şehidi Adnan Menderes'in bıraktığı noktadan devam etmemiz lazım. Evet, TBMM dilerse hilafeti bile geri getirebilir, Anayasa Mahkemesi'ni bugün kapatır, yarın Anayasa Yüksek Mahkemesi diye yepyeni bir mahkeme yaratır! Yargıtay'ı bugün lağveder, yerine Yüksek Yargıtay'ı kurar. Danıştay'ı kapatır, Yüksek Danıştay'ı açar. Pervez Müşerref bunu Pakistan'da yaptı, ama Müşerref askeri darbeyle işbaşına gelmiş bir despottu. Pervez Müşerref yaparsa yargıya müdahale olur, kabul edilemez, ama TBMM yaparsa olmaz! Ben böyle düşünüyorum, ama görüldüğü üzere Pervez Müşerref hala iktidarda ve yaptığı yanına kar kaldı. Ama biz, TBMM anayasa değişikliği yapabilir mi, Anayasa Mahkemesi bu değişikliği iptal edebilir mi, bunları tartışıyoruz. Yani Pervez Müşerref yapıyor, TBMM yapamıyor. Yazık!

Dediğim gibi, Türkiye'nin yargı sorunu çok büyük bir sorundur ve büyük sorunlar büyük çözümlere ihtiyaç duyarlar. Yine yakın tarihimize bakalım ve 1933 üniversite reformunu hatırlayalım. 1933 yılında, İstanbul Darülfünunu'nun Türk İnkılabı'na ayak uyduramadığı görülünce, tam bir "Aç-Kapa!" daha doğrusu "Kapa-Aç" operasyonu yapılmıştı. Darülfunun kapatıldı, yerine İstanbul Üniversitesi kuruldu. Bu arada, tek tek atmakla başedilemeyecek bir sürü darülfunun hocasının da işine son verilmiş oldu. Görüldüğü üzere, inkılap işi tereddüde, yalpalamaya mahal vermiyor.

Türkiye'de siyasi tartışmaları, siyasetçilerin kelleleri üstünde kapatma davaları ve siyasi yasakların sallandırılması söyleminden acilen kurtarmalıyız. Medyaya, bürokrasi aygıtına, yüksek yargıya, askere ve kendini milli iradenin üstünde ve ülkenin gerçek sahibi olarak gören her türlü güç odağına hadlerini bildirmeliyiz. Seçimden seçime oylarıyla konuşan seçmenin karşısına böyle müstehzi bildirilerle çıkanlarla konuşmanın yolu, alttan almak değil, yüce meclisin yüceliğini hatırlatmaktır.

Dikkatimi çeken birkaç haber

Bir ay kadar önce The Times'da okumuştum, Sam Shuster adlı bir dermatologun yayınladığı bir bilimsel makalede Karl Marx'ın, şiddetli psikolojik etkileri olabilen bir cilt hastalığı şikayeti olduğu ileri sürülüyormuş.

Shuster, Marx'ın yazıları ve mektuplarında değişik tarihlerde verdiği bilgilerden hareketle Marx'ın hidradenitis suppurativa adlı bir cilt rahatsızlığı olduğunu tespit etmiş. Bu hastalığa yakalananlar öfke nöbetlerine kapılır, görünüşleri olumsuz etkilendiği için kendilerine saygıları azalır, moralleri bozulur ve kendilerinden nefret etmeye başlarlamış. İlginçtir ki bu hastalık daha 1839'da bir Fransız doktoru tarafından tespit edilmiş, ama İngiltere'de bilinmiyormuş, dolayısıyla Marx'a doğru teşhis hiçbir zaman konulamamış. Kendi iç dünyasında yaşadığı çalkantılar, gerilimler Marx'ı insanlık tarihini bir sınıf mücadelesi olarak görmeye daha bir itmiş, burjuvaziye duyduğu nefreti keskinleştirmiş olabilir. Kaderin şu cilvesine bakın ki, eğer bu hastalığı teşhis ve tedavi edilmiş olsaydı, belki Marx bildiğimiz Marx olmayacak, Kapital'i yazmayacaktı. Kimbilir?

İlgimi çeken diğer bir haber, Amerikan ABC kanalının web sitesinde, İsrail'in son Suriye saldırısıyla ilgili. Bu haber, İsrail'in uydu ve havadan gözetleme teknolojilerinde geldiği son noktalar hakkında başka kaynaklarda ulaşılmasının zor olduğunu düşündüğüm teknik bilgiler veriyor.

Son olarak, geçenlerde İngilizce Zaman'da rastladığım bir haber ise beni endişeye sevketti. Kudüs'ten verdiği haberlerle tanıdığım Ayşe Karabat bu kez, "İlk kurşun" şehri Ayvalık'tan haber veriyor. Kimi Ayvalık'a yıllar önce yerleşmiş, kimi yakın zamanlarda gelmiş, Ayvalık'ta iş tutmuş Kürt vatandaşlarımıza yönelik örtülü boykot ve ufak çaplı da olsa bazı saldırılar olduğunu yazıyor Karabat. Bu haber Zaman'ın Türkçe baskısında yer alıyor mu diye baktım ama göremedim. Bizleri güneydoğu'da verdiğimiz şehitler kadar üzüntü ve endişeye sevketmesi gereken bir haber bu.

Pakistan üzerine bir haberden yola çıkarak bir medya taraması

Pazar günkü Zaman gazetesini internetten okurken, Pervez Müşerref ile Benazir Butto arasında, babaları üzerinden kurulan ilginç bir ilişkiye yer veren haber dikkatimi çekti.

Haber, "Cumali Önal/İslamabad" imzasını taşıyordu ve Zaman'ın İslamabad muhabiri tarafından, bir ajansa dayandırılmadan yapılmış özgün bir haber olarak görünüyordu. Haberi ilginç kılan ayrıntı ise, Pakistan'ın Urduca yayınlanan en büyük gazetesi Ceng'deki bir habere dayanıyor; bu haberde ise Benazir'in babası Zülfikar Ali Butto, Pervez'in babası Seyyid Müşerrefüddin'i Dışişleri Bakanlığı'ndan attığı bilgisine yer veriliyor. İkili arasındaki ilişkiyi babalarına kadar götüren ilginç bir ayrıntı.

Ancak haber, daha sonra Türk medyasında neredeyse hiç görmediğimiz, oysa Pakistan'ı anlamak için son derece önemli bir ayrıntı olan Pakistan'ın çok parçalı etnik yapısına ışık tutuyor. 1948'de Pakistan kurulurken bugünkü Hindistan topraklarında yaşayan milyonlarca Müslüman'ın yollara dökülmesi, bunlardan onbinlerce, hatta yüzbinlercesinin yollarda telef olmasının ardından Pakistan'a ulaşanların "muhacir" olarak adlandırılmaları... İşte Pakistan'ın resmi dili Urducayı konuşan asıl insanlar bu muhacirler. Ancak muhacirler elbette boş bir araziye gelmiyorlar. Güneyde Karaçi kenti civarında Sind eyaletinde Sindi konuşanlar, batıda Belucistan eyaletindeki Beluciler, doğuda Pencablılar, kuzey-kuzeybatıda Afgan sınırıboyunca uzanan bölgede Peştun ve diğer yerel dilleri konuşan ahali, kuzeydoğuda ise Azad Keşmir... Cumali Önal'ın haberinde Müşerref'in "Hindistan göçmeni bir ailenin çocuğu" olarak tanımlanması, Butto'nun ise Karaçi bölgesindeki kabile ve aşiret bağlarına atıfta bulunulması, Pakistan'da yaşananları bir çerçeveye oturtmak açısından hayati bilgiler. Bu arada, Navaz Şerif'in, Lahor şehrini de içine alan Pencab (Penç-beş, ve ab-su, pencab: beş su) eyaletinden olduğunu hatırlayalım.

Muhacirler ile Sind eyaletinin yerli halkı arasındaki gerilimin 1990'larda Karaçi'yi 1970'lerin sağ-sol, Alevi-Sünni çatışmalarına bulanmış Türkiyesinden çok daha berbat bir yer haline getirişinin hikayesini, eğer yakınınızda Pakistanlı bir arkadaşınız varsa ona sorunuz. Anahtar kelime olarak "MQM (Muhacir Kavmi Movement)"i kullanabilirsiniz.

Şimdi, bu haberi Zaman'da okuduktan sonra hemen "Acaba diğer gazetelerde bu haber var mı?" diye merak ettim ve sabah sabah ufak bir tarama yaptım. Pazar günkü Hürriyet ve Milliyet'te böyle bir habere rastlamayınca aklıma dank etti ve önce İngiliz Sunday Times'a, ardından New York Times'a baktım. İkisinde de Pakistan üzerine birden fazla haber ve yorum vardı ama bu haber yoktu. Bu arada, New York Times'da, Türk gazetelerinin Almanya baskıları ve yeni Almancı kuşağı kazanma konusunda yaşadıkları zorluklar üzerine ilginç bir habere rastladım, ama tekrar konumuza dönecek olursam, sizden bir isteğim olacak:

Pervez Müşerref'in babasının Benazir Butto'nun babası tarafından Dışişleri Bakanlığı'ndaki işinden atılmasıyla ilgili bir habere rastlayacak olursanız haber verir misiniz?

Hadi bir medya taraması başlatalım ve son olayların ışığında medyada çıkan haber ve yorumların Pakistan hakkında bize kalıcı ne gibi bilgiler verdiklerine bir bakalım.

google, wikipedia, bilmek-bulmak ve ilim-irfan üstüne güzelleme

Geçenlerde Zaman gazetesini internet üstünden okuyordum, bir yazı ilgimi çekti.

Yazıda, Kur'an'da Hz. Musa kıssası anlatılırken Firavun'un yardımcısı olarak ismi zikredilen "Haman" adlı birinden sözediliyor. Bu isim Kitabı Mukaddes'te, Babil kralının yardımcısı olarak yer alıyormuş ve bu ayrıntı zamanında oryantalistlere Kur'an'da hata bulduklarını iddia ettirmiş. Ancak Maurice Bucaille müslüman olduktan sonra konuyu araştırıyor. Artık 20. yüzyıla gelindiği için eski Mısır hiyeroglifleri okunabilmektedir. Bucaille, Viyana'daki bir müzde yer alan bir anıtta Haman isminin yer aldığını tespit ediyor ve bunu, Kur'an'ın bir mucizesi olarak kaydediyor. İşte Zaman gazetesindeki yazı Bucaille'in bu tespitini bize aktarıyor.

Zamanında Medeniyet Tarihi dersi asistanlığı yapmış, hatta bir yıl bu dersi kendim de vermiştim. Discovery Channel seyreden herkes gibi benim de seyrettiğim bir sürü eski Mısır, firavunlar, piramitlerin gizemleri ve Tutankamon belgeseli var. Dahası 1995'te Mısır'a gitmişliğim var. Mısır'da, bize kene gibi yapışan, istemediğimiz halde fahri turist rehberliğimize soyunan ve sonunda bir para söğüşleme tuzağına bizleri kısmen düşüren biriyle tanışmıştık. O Mısırlıyla konuşurken, söz Arap-İsrail savaşlarına gelmişti. Mısırlı kardeşimiz, Mısırlıların bu savaşlarda büyük kahramanlıklar yaptıklarını, ancak asıl olarak İsrail'le değil, Amerika ve diğer batılı güçlerle savaştıklarını söylemişti. Ben ise biraz da onu sinir etmek adına "İsrailliler kendilerini Musa'nın torunları, sizleri ise Firavun'un torunları olarak görüyorlar, ne dersin?" diye sorunca birden hiddetle ayağa kalkmış, "Biz Hüseyn'in torunlarıyız!" diye kükremişti.

Yukarıdaki yazıyı okuyunca aklıma önce bu olay geldi. Sonra, "Acaba Zaman'daki haberin esası nedir?" diye araştırmaya karar verdim. Web tarayıcımı açtım, google'a gittim, "haman ancient egypt" şeklinde bir arama başlattım. Karşıma çıkan ilk sonuç, tam da bu konuyu elen alan Wikipedia maddesi idi. Bu maddede, Zaman'daki haberin belkemiğini oluşturan Maurice Bucaille'in iki kaynağının ikisi de yer alıyor. Hatta, bu kaynaklardaki hiyeroglif şekiller, bunların okunuşu ve Kur'an'daki Haman ifadesinin Arap harfleriyle yazılışı ile bu okunuşlar arasındaki farklar da inceleniyor.

Wikipedia maddesinde verilen linklerden birincisi, bu konuda çok daha ayrıntılı bilgiler veriyor. Tabii Wikipedia'dan yola çıkınca artık linkin bu konuda Kur'an'ın yanında mı karşısında mı yer aldığına bakmak gerekiyor. Makalenin yazarlarının isimlerine bakınca, müslümanlar olduğunu görüp rahatlıyoruz. Yazı, Kur'an'ı "Kitabı Mukaddes'ten aşırma bir derleme" olarak gören oryantalist ve misyoner anlayışı açıkça çürütüyor, Bucaille'in bulduğu hiyeroglif teşhisi önemli buluyor ve ayrıntılı olarak inceliyor, ancak mevcut bilgiler ışığında "Bu hiyeroglifte geçen isim Kur'an'da yer alan Haman'dır" diye kesin bir hükme varılamayacağı sonucuna ulaşıyor:

"Although there are a lot of interesting similarities between the Haman's mentioned in the Qur'an and in the hieroglyph, it is currently not possible to determine with a great degree of certainty whether this hieroglyph refers to the Qur'anic Haman"

Wikipedia makalesinin sonunda dört link verilmiş. Bunlardan ilkini yukarıda ele almıştım. Sonuncu link ise bizi tanıdık bir yere, Harun Yahya'nın web sitesine götürüyor.

Bu yazıyı inceleyince, Zaman gazetesinde Mustafa Aydın imzasıyla yayınlanan yazının, Harun Yahya sitesinde yer alan yazının neredeyse birebir tercümesi olduğunu anlıyoruz.

Nitekim google arama sonuçlarında 4 ve 5. sırada yer alan sayfaların Harun Yahya sitesinde yer alan yukarıda atıfta bulunulmuş sayfalar olduğunu görüyoruz. (2. sırada Wikipedia maddesinin tartışma sayfası, 3. sırada ise Harun Yahya sitesindeki yazıyı alıntılayan başka bir sayfa yer alıyor.) Google sıralamasındaki 8. sayfa, Wikipedia makalesinin link verdiği birinci sayfa olan, yukarıda bahsettiğim islamic-awareness sitesindeki sayfa. Google sıralamasındaki 6 ve 7. sayfalar ise, islamic-awareness'e karşı Andrew Vargo adlı birinin cevabını içeriyor ve İslam karşıtı olduğu anlaşılan answering-islam.com adlı bir sitede yayınlanıyor.

Bundan sonra ne yapmalıyım, bu konuda daha fazla bilgiye nasıl ulaşabilirim? Zaman gazetesindeki yazıyı okuduktan sonra, "Fe subhanallah! İşte olay bu!" deyip durabilirdim (Tabii, Zaman gazetesindeki yazıyı okumaya bile gerek duymamış olma hali de mümkün bir hal, onu da atlamayalım). Onu yapmadım, bir adım ötesine gittim. Bunu yapınca, Zaman'daki yazının Harun Yahya'dan alıntı olduğunu, onun da Maurice Bucaille'e dayandığını, müslümanlar tarafından hazırlanan web sayfalarının son tahlilde Bucaille'e dayandığını gördüm. Eğer bundan sonra hala araştırmaya devam etmeyi düşünüyorsam şunları yapmalıyım:

1. Bucaille'in kaynaklarını kontrol etmeliyim. Bucaille'in atıfta bulunduğu iki kitap ve bir eski Mısır uzmanının tanıklığı var.
 1a. Kitaplardan birinin adı "Aegyptische Inschriften aus dem K.K. Hof Museum in Wien." Yukarıda yer alan answering-islam.com sitesindeki sayfada böyle bir kitabın olmadığı ileri sürülüyor, ama Google Books'ta yapılan bir araştırma, ilk sırada yine Harun Yahya'nın bir kitabını çıkarsa da, 1933, 1948 ve 1984 tarihlerinde yayınlanan eski Mısır'la ilgili üç farklı kitapta bu kitaba atıf yapıldığını gösteriyor, demek ki bu kitap gerçekten mevcut. Kitabın varlığından emin oldum, ama hala kitabı görebilmiş değilim. ....
  1aa. Bu kitapta sözü edilen Viyana'daki Hof Müzesi'ne gidebilirim. ....
 1b. Bucaille'in sözünü ettiği diğer kitap "Die Ägyptischen Personennamen" adını taşıyor. Google Books sayesinde bu kitabın ISBN numarasının 0685717232 olduğunu tespit ettim. Demek ki bu kitap gerçekten var, ama ben hala bu kitabı incelemiş değilim. ....
1c. Bucaille kitabında, konuyu açtığı Fransız eski Mısır uzmanının (Egyptologist) kimliğini deklare etmiyor. Bu eski Mısır uzmanının kim olduğunu araştırabilirim.
2. Eğer Haman'ın eski Mısır'da yaşamış tarihi bir şahsiyet olarak izlerini sürmeye başladıysam ve Hof Müzesi'ndeki bir kitabede adının geçtiğini Bucaille'in rivayetiyle öğrendiysem, neden başka kitabelerde bu ismi aramıyorum? Daha doğrusu, bu konuda şimdiye kadar bir sürü yazılar yazılmış, polemikler yapılmış da, neden kimse başka kitabeleri incelememiş? Sonuç itibarıyla sadece bugünkü Mısır toprakları üzerinde bile o dönemden kalma binlerce kitabe vardır. Acaba birisi bunları taramış da başka bir Haman'a rastlamamış mı, yoksa kimse böyle bir tarama yapmamış mı? ....
3. Hiyerogliflerde okunan hmn-h (ilk h'nin altında bir düz çizgi var) ile Kur'an'da geçen Arapça "Haman" ibaresi arasında, eski Mısır dili, Kıptice ve oradan Arapçaya uzanan dil geçişleri ayrı bir lingüistik çalışmayı gerektiriyor. ....
4. Tekrar google'a dönebilirim. Aramaya başladığımda girdiğim "haman ancient egypt" anahtar kelimeleri bana 64 bin sonuç getirmişti. Bu sonuçların şimdiye kadar sadece 10'una baktım. Diğerlerinin hepsini değilse bile, daha düzgün ve şimdiye kadar incelediğim sayfalardaki bilgileri tekrarlayan, farklı şeyler söylemeyenlerini elemek suretiyle geride kalanlarını tarayabilirim. Şu ana kadarki araştırmamda önemli olduğu ortaya çıkan Almanca kaynakların varlığını dikkate alarak ve benim arama terimlerimin özellikle İngilizce sayfaları getirdiğini hatırlayarak, Almanca ve eski Mısır araştırmalarında kullanılan diğer Batı dillerindeki web sayfalarını, kitapları ve google'ın indeksleyebildiği diğer her türlü bilgi kırıntısını araştırabilirim. ....

Yalçın Küçük'ün kelime kökenini Yoldaş Yonah (Hem-rah, Farsça bir terkiptir, yol-daş yani aynı yolun yolcusu manasına; bizim Yunus aleyhisselam olarak tanıdığımız peygamberin adı Eski Ahit'te Yonah Yod-Nun-Hey harfleriyle yazılır) olarak düşündüğü Yunus Emre gibi ben de derim:

İlim ilim bilmektir
İlim hiyeroglif, linguistik, ibrani, arabi, tarih, arama motoru algoritması bilmektir
Bilmesen bile bileni, bilmeyi ve bulmayı bilmektir
Sen hiçbirin bilmezsin
Ya bilmediğini nasıl bulacaksın
Bu nice okumaktır.

Bismillah!

Bismillah her hayrın başıdır, biz de hayırlı olmasını dilediğimiz bu işe "Bismillah!" diyerek başlayalım. Ve minallahi't-tevfik...